Verschil EPA, HEPA en ULPA filters

Absoluutfilters worden gebruikt in ruimtes die aan extreem hoge luchtkwaliteitseisen moeten voldoen. Enkele voorbeelden van dit soort ruimtes zijn: operatiekamers, cleanrooms en laboratoria.

Hogere kwaliteitseisen betekent ook een andere luchtfilternorm: absoluutfilters moeten voldoen aan de EN1822 norm waar gewone luchtfilters worden getest aan de hand van de ISO16890 norm. Bovendien wordt aan absoluutfilters een filterklasse toegewezen, deze gaan van E10 tot en met U16. De verschillende filterklassen zijn: E10, E11, E12, H13, H14, U15 en U16.

De letter van deze filterklassen refereert naar EPA (E), HEPA (H) en ULPA (U). Het verschil tussen deze drie soorten zit in de efficiëntie van het filter.

Vanuit de Europese EN1822 norm worden de absoluutfilters op verschillende manieren getest. Zo wordt er onder andere gebruik gemaakt van deeltjesmetingstechnologie en een lektest. Vervolgens krijgen de filters een EPA, HEPA of ULPA classificatie en worden de filters binnen deze classificatie nog verder onderverdeeld met een nummer. Bijvoorbeeld, E12, H13 of U16.

Testen van het filtermedium
Om de efficiëntie van het filter te bepalen, wordt het filtermedium eerst getest met behulp van een deeltjesteller. Een deel van het filter wordt in het zogenoemde testfilterhouder geplaatst. Vervolgens gaat de installatie een ingestelde testluchtstroom door het filter blazen met een vooraf ingestelde snelheid. Aan deze luchtstroom wordt een testaërosol toegevoegd.

De machine zal enige tijd lucht met het testaërosol door het filter blazen, waardoor er metingen gedaan kunnen worden. Omdat het filter niet op iedere plek constant presteert, zal het resultaat niet in een rechte lijn zijn. Daarom wordt er uitgegaan van het minimum resultaat. Dit wordt ook wel MPPS genoemd, wat staat voor ‘Most Penetrating Particle Size’. Dit betekent dat op die specifieke plek de meeste stofdeeltjes door het filter dringen. Omdat een absoluutfilter niet maar uit een laag bestaat, kan er uit alleen deze test niet al te veel geconcludeerd worden. Wel is dit een basis voor andere tests.

Lektest van het filter
De lektest wordt bij absoluutfilters gebruikt om de betrouwbaarheid van het filter in kaart te brengen. Het filter wordt compleet met frame in een filterhouder geplaatst en vervolgens gaat de installatie testlucht met het testaërosol door het filter blazen. Bij deze test wordt de minimale deeltjesgrootte gebruikt (MPPS).

Een computer analyseert tijdens de test het complete filter. Er wordt een sonde in de luchtstroom geplaatst en de computer registreert de coördinaten en meet de snelheid. Zo kunnen er lekkages worden ontdekt. Omdat lekkages vaak aan de randen van het filter worden gevonden, bijvoorbeeld bij de grens van het frame en het medium of bij afdichtingen, wordt hier extra aandacht aan besteed. Komt uit de test naar voren dat bepaalde punten veel stofdeeltjes doorlieten, dan worden deze punten nog eens extra gecontroleerd. Voldoet het filter vervolgens aan de gestelde eisen dan wordt het filter als lekvrij gezien.